Speech ter gelegenheid van het 25 jarig bestaan gevierd in 2000, door Johny Rons:
Als je in een paar minuten de geschiedenis van een club wil samenvatten, dan kan je dat enkel door het herinneren aan momenten en aan mensen.
Ook voor VOK geldt dit.
Om de 25 jaar geschiedenis van VOK volledig te kunnen schetsen moet ik eigenlijk 28 jaar teruggaan. Want tijdens het voorjaar van 1972 trokken twee jonge bestuursleden van de Wielerclub van Jezus-Eik, op hun fiets, want ze waren nog te jong voor een rijbewijs, op jacht naar andere geïnteresseerden om samen te voetballen. De zoektocht van Ghislain Lefever en ondergetekende leverde 15 spelers op en een versleten uitrusting van Surdiac, ooit bloedrood van trui en met kraagjes, broeken en kousen in alle kleuren.
Maar na die eerste match op 16 augustus 72 op de Loensdelle was er genoeg enthousiasme om door te gaan. De vriendenmatchen volgden mekaar op. Van Abstraat Tombeek kregen we de toezegging dat we op hun terrein mochten voetballen. We moesten wel continu onze uiterste best doen niet te vuil te worden want de kleedkamers lagen in Tombeek centrum, het terrein in het midden van de Abstraat, de tocht heen en weer gebeurde met de auto. Plastiek kommen waren het enige sanitaire comfort.
Toen ook al bouwden we aan een keiharde reputatie van vooral veel tegen mekaar te sakkeren, meer nog dan op de tegenstander. De andere leden van de wielerclub snapten het niet : elke week discussiëren tot een gat in de nacht en de week erop toch terugstaan.
Intussen groeide bij de spelers de drang om ook naast het veld van zich te laten spreken. Een avond met de toenmalige Brusselse radio-vedetten van het Lieg Plafond, zorgde voor meer dan 400 bezoekers. Tot op de steile trappen van het Jezus-Eikse culturele centrum avant la lettre, de Luxemburg, stonden ze te drummen. De voetbalafdeling was niet langer een toevallig samenraapsel maar een echte club in wording.
Eindelijk zijn we in 1975. We moesten en zouden formeel met een eigen club starten. Leon Hendrickx leende ons de grote zaal van de Luxemburg om de stichtingsvergadering te organiseren. En Leon, als grote bezieler in het Jezus-Eikse verenigingsleven, gaf ons voldoende zelfvertrouwen om eraan te beginnen.
Een echte club had natuurlijk nood aan een echt bestuur : Willy Vercaigne werd voorzitter, Robert Desmet, Jean Marie Dewit, Pierrot Dewolf, Ghislain Lefever, Willy Vanhelder en ikzelf vulden de zitjes.
Uit de eerste periode rond de stichting moeten we ons nog altijd 2 andere bijzondere personen herinneren. Elke week stonden zij naar onze hoogstaande matchen te kijken, terzelfdertijd speelden zij coach, babysit en bewakers van de Nood-telefoon van Willy Vercaigne. Vooral als coach hadden zij de delicate taak om iedere week, toen ook al via een beurtrol, een aantal reserven aan te duiden en van iedereen de bijdrage van 25 Bef per match te ontvangen. Hun taak was veelzijdig maar zij waren als vaders voor ons. Eigenlijk waren het echte vaders want Georges Van Helder en Marcel Rons waren er altijd om ons te steunen en aan te moedigen.
De start als VOK werd zeker niet gemist. We zagen het groots. Als nieuwe club organiseerden we dadelijk een voetbaltornooi met 12 ploegen en andere randevenemten. Meer nog. Dit werd met de nodige zwier gecommuniceerd in een eigen reclameblad, door de leden in alle bussen van Jezus-Eik verdeeld.
Intussen speelden we onze matchen op het Abstraat-veld in Terlanen Centrum en deden we furieus mee aan een streekcompetitie met het complexe reglement dat de thuisploeg bepaalde welke dag je speelde. Na 4 jaar competitie speelden we eindelijk kampioen. En dat hebben ze geweten, de garage van Marcel Rons werd omgebouwd tot feestzaal en de viering kon beginnen.
Voor het seizoen 79-80 maakten we de grote overstap naar het AVVV, de bekroning volgde dadelijk met de beker van sportiviteit. De volgende seizoenen had VOK andere prioriteiten, we wilden thuis spelen, echt thuis spelen. Hoe collegiaal Abstraat en daarna ZSVO ook waren geweest, waarvoor dank. VOK Jezus-Eik wilde zijn eigen bizarre statuten respecteren. En vermits we toen nog eisten dat de spelers een duidelijke band met Jezus-Eik moesten hebben, zo ook zouden en moesten we in Jezus-Eik spelen.
Een zoektocht langs de schaarse landbouwgronden leverde een tweetal interessante mogelijkheden. Op het ene zag de eigenaar het niet zitten, en wij eigenlijk ook niet want in de week wilde hij zijn koeien op het terrein houden. Gelukkig zag Andre Demol wel baat in een voetbalveld achter zijn drankdepot. De huurovereenkomst werd afgesloten.
VOK kon aan zijn terrein beginnen. Op 10 maart 1980 om 9 u stipt werd gestart met de opruimingswerken. Om 9 u 15 werd de eerste gekwetste afgevoerd, het slachtoffer zou zich daarna beperken tot architect en aanhaler van drank. Gelukkig waren de anderen stukken handiger want einde maart 81 kon VOK zijn chalet inhuldigen.
Het terrein was af, de installaties waren klaar. VOK kon verder groeien, een tweede team werd al in het seizoen 83-84 samengesteld.
Maar snel ook kwamen we tot het besef dat eigen installaties enkel mits hard werken en creatieve organisaties kunnen worden instand gehouden. VOK bouwde parallel verder aan een carrière als organisator : een omelettenkermis, vandaag nog steeds vrij uniek, was het idee in 1981. In 1982 zagen we het nog grootser met een avondjaarmarkt, later kwamen en gingen ook de evenementen zoals penaltytornooien, internationale tornooien, joggings, paasmarkten, mountainbike, fuiven en speciale matchen. We beulden onze leden eigenlijk af, want naast de wekelijkse match moesten ze er altijd staan om te helpen. Aan de andere kant maakt dit, misschien, net het verschil tussen VOK en al die andere amateurploegen.
Maar keren we terug naar de geschiedenis. In 1988 hadden we eindelijk nog eens iets sportiefs te vieren, de A-ploeg werd kampioen in 3de klasse. En in 1992 was het pas echt feest; VOK ging naar eerste klasse. Met de steun van onze shirtsponsor sinds jaren, de firma Trappeniers werd hotel Panorama een hele nacht wakker gehouden met een onuitgegeven kampioenenfeest.
Naast het sportieve wel en wee, kwamen ook de ontspannings- en kringaspecten van de voetbal- en ontspanningskring ruim aan bod. VOK bouwde zich een meer dan degelijke feestreputatie in de zalen uit de buurt dankzij de jaarlijkse ledensoupers of trouwende spelers. Van Bellem, Habay-la-Neuve tot in Bacharach, Bruttig, Boulogne sur Mer en Brentwood kennen ze intussen VOK. Na bijna 20 jaar reizen zijn namen zoals bvb Grizzly, Lukske Druppel, Vits, den Tricke, de Greg, Witte Schicht e.a. gekend tot over de landsgrenzen.
Komen we tot de meest recente geschiedenis : sportief starten we elk jaar met steile ambities maar telkens stuiten we op een ploeg die net ietsje beter is. Uit derde klasse geraken is gelet de reeksenstructuur bij het AVVV geen sinecure.
Structureel hadden we in 98 en 99 een nieuwe opdracht want ons terrein moest worden verkocht. Gelukkig besefte de gemeente welke positie en rol VOK intussen had ingenomen in Overijse. Onze jarenlange inspanningen om- zonder hulp en subsidies- te bouwen aan eigen installaties werden geappreciëerd. En de gemeente kocht de grond, waarvoor dank.
Maar VOK stond opnieuw voor een uitdaging : investeren om te overleven. De leden werden weer eens voor de kar gespannen. Meer dan 1,2 miljoen Bef werd geïnvesteerd in de aanpassing van het chalet. Enkel dankzij een lening samengebracht door de leden kon dit worden gerealiseerd. Velen presteerden weer vele uren als bouwheren. Maar het eindresultaat mag er zijn.
VOK is klaar voor de volgende jaren.
Sportief zeker en vast. Volgend seizoen opnieuw met 2 of 3 ploegen maar in elk geval met de drive om met minstens 1 team eindelijk nog een kampioen te spelen.
Sportief zal VOK zich, natuurlijk, blijven open stellen voor al die mensen die graag samen met vrienden een match willen spelen.
Daarnaast zal VOK ook die unieke accenten qua ontspanning blijven leggen. Dankzij het voetbal en de ontspanning maakt VOK zijn definitie waar. VOK wil een kring van vrienden zijn die het fijn vinden om te voetballen maar ook samen op te trekken.
Ik denk te mogen stellen dat we daar 25 jaar lang vrij behoorlijk in geslaagd zijn. Velen leden zijn ons trouw gebleven, zij bleven lid of in de entourage van VOK of spelen vandaag nog bij ons veteranenteam.
Vijfentwintig jaar lang toonde VOK zich een stabiele club, we versleten slechts 3 voorzitters : Willy Vercaigne, Jos Mommaerts en Eddy Verheyden.
Vijfentwintig jaar lang toonde VOK zich ook een ambitieuze club. Ook deze reputatie willen we graag aanhouden. Over het sportieve had ik het eerder maar met de gemeente en Sporeo liggen nog een aantal projecten in het verschiet zoals het herbekijken van de omheining, het verbeteren van de inrit en een kritische kijk op de parkeerproblemen. Zelf zijn er in en rond deze installaties nog een aantal zaken te regelen.
Vijfentwintig jaar lang toonde VOK zich een gastvrije club, we hopen dat we in de toekomst naast de Duivenbond en binnenkort ook de Gepensioneerdenbond , de andere verenigingen uit Jezus-Eik kunnen helpen bij hun projecten.
Vijfentwintig jaar lang toonde VOK zich een dynamische club. Initiatieven en ideeën maakten van VOK de VOK. De omelettenkermis in september is een traditie, de mountainbike op Ons Heer Hemelvaart is een vast rendez-vous en op 27 mei gunnen we Overijse een kans op weerwraak in de match van het jaar Jezus-Eik tegen de rest van Overijse.
Bij het begin heb ik gesteld dat 25 jaar momenten en mensen zijn. Als afsluiting van dit verhaal wil ik nog even één persoon in gedachte brengen.
Jean-Marie Dewit.
Meer dan wie ook was hij de verpersoonlijking van VOK.
Bij het AVVV was hij gekend sinds het begin als de VOK-secretaris, bij de gemeente en Sporeo als de man die alle contacten centraliseerde, bij de spelers was hij onze collega-speler, later begeleider. Bij alle leden was hij ons geweten, die ons op onze plichten als lid wees. Bij de buren was hij het eerste aanspreekpunt. Op onze reis was hij de meest trouwe gezel. Bij alle bouw- en andere projecten was hij de duivel-doet-al. Bij iedereen was hij het ultieme voorbeeld, hij was MIJNHEER VOK.
Niemand betekende meer voor VOK, niets betekende meer voor hem dan VOK. We missen hem met zijn allen. In een poging tot eerbetoon hebben zijn collegas uit het bestuur en met akkoord van zijn familie, besloten om de match Jezus-Eik tegen Overijse als een blijvende herinnering aan Jean-Marie te brengen en deze match voortaan : Memorial Jean-Marie Dewit te noemen.
Voor Jean-Marie waren deze installaties ook zijn tweede thuis, daarom ook willen we deze chalet niet langer zomaar de chalet noemen. Maar met Jean-Marie in gedachten benoemen wij vanaf nu dit clubhuis zoals een echte stamkroeg, een echte thuis, vanaf nu heet het hier : Bij Jean-Marie.
Na deze summiere toer langs 25 jaar VOK, ben ik er van overtuigd dat bij u allen ook nog vele anecdotes en voorvallen zullen op komen. Mijn bedoeling was enkel hiertoe een eerste aanzet te geven. Ik hoop van harte dat ieder van u, vanavond de kans ziet om met ouwe vrienden en kennissen nog even ouwe souvenirs op te halen. Met hen ook vooruit te blikken op de volgende jaren van en bij VOK.
Graag wil ik het glas heffen. Op 25 jaar Voetbal en Ontspannings Kring Jezus-Eik, op al die mooie momenten en op al die mensen die gemaakt hebben dat VOK, VOK is.
Gezondheid!